วันศุกร์ที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

ดอกไม้ในวรรณคดีไทย

ดอกไม้ในวรรณคดีไทย หมายถึงดอกไม้ที่บรรดากวีไทยท่านได้พรรณาไว้เป็นบทร้อยกรองอย่างไพเราะในหนังสือวรรณคดี เช่น รามเกียรติ์  อิเหนา เงาะป่า ดาหลัง ขุนช้างขุนแผน พระอภัยมณี บทเห่เรือเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์ กาพย์ห่อโคลงนิราศธารโศก กาพย์ห่อโคลงนิราศทองแดง นิราสหริภุญชัย นิราศพระประธม นิราศสุพรรณ นิราศเมืองแกลง นิราศภูเขาทอง นิราศอิเหนา นิราศเจ้าฟ้าลิลิตพระลอ และลิลิตตะเลงพ่าย ฯลฯ


ดอกกรรณิการ์

“…กรรณิการ์  ก้านสีแดงสด
คิดผ้าแสดติดขลิบนาง
เห็นเนื้อเรื่อโรงราง
ห่มสองบ่าอ่าโนเน่…”

(นิราศธารโศก”: เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์ (เจ้าฟ้ากุ้ง))





ดอกบุนนาค
 

“….พิกุลบุนนาคมากมี
ตามทางหว่างวิถีสีขาวสด
ชมพลางทางเร่งรีบรถ
เลียบตามบรรพตคีรี…”

(อิเหนา: พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๒)







ช้องนางคลี่

“นาเวศเคลื่อนคล้อยคลา          ล่วงลอยตามชลธาร
ชมไม้ในอุทยาน                        บานเกลื่อนกล่นหล่นเรี่ยราย
ช้องนางนางคลี่ไว้                     คิดทรามวัยเคยสรงสยาย
กลิ่นร่ำน้ำอบอาย                      ไม่วายว่างห่างหอมเอยฯ”
 
(กาพย์เห่เรือ: พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๕)





ประดู่




“ประดู่ลำดวนยมโดย                         
ลมโชยกลิ่นชวนหอมหวาน
นางแย้มสายหยุดพุดตาล

อังกาบชูก้านกระดังงา
(รามเกียรติ์  : พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๑)

ดอกลำดวน


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น